Ο πατέρας Γεώργιος Πυρουνάκης, φωτισμένος θεολόγος, παιδαγωγός και αντισυμβατικός κληρικός αγαπήθηκε όσο λίγοι στο χώρο. Σε όλη τη ζωή του ανέπτυξε πλούσια και πολυσήμαντη κοινωνική δραστηριότητα, ιδίως για τα παιδιά και τους νέους και αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό των πολιτειακών θεσμών, αλλά και της Εκκλησίας.
Φοιτητής ακόμη της Θεολογίας μπήκε στους κοινωνικούς αγώνες με ασυμβίβαστο πάθος.

Πρωτοποριακή ήταν η ίδρυση του πρώτου νυχτερινού Γυμνασίου Ελλάδας στον Πειραιά, οι πολλές «Φιλικές Ομάδες Νέων», οι κατασκηνώσεις για τους εργαζόμενους νέους και το πρώτο Λαϊκό Πανεπιστήμιο.

Το 1940 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το έργο του. Την ίδια χρονιά η δικτατορία του Μεταξά σταμάτησε την δραστηριότητά του.

Αγωνιστής σε περιόδους ανελευθερίας υπέστη επανειλημμένα διώξεις, αλλά εξακολούθησε τον αγώνα του ασυμβίβαστος. Την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ο πατήρ Γ. Πυρουνάκης ήταν ένας από τους λιγοστούς ιερωμένους που δήλωσε έμπρακτα την αντίθεσή του στο καθεστώς, εκφωνώντας «κηρύγματα ελπίδας», με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα, και υπερασπίζοντας πολλούς αντιστασιακούς στις γνωστές δίκες της χούντας.

Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, βασικός άξονας της δράσης του, εκφράστηκε δυναμικά μέσα από την πετυχημένη οργάνωση της Ενορίας του στην εργατούπολη της Ελευσίνας που θεωρήθηκε πρότυπο για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, κατά τη διάρκεια της διακονίας του από το 1949 ως το 1964, από το 1965 μέχρι το 1974 στο Μπογιάτι όπου μετετέθη αναγκαστικά και από το 1975 μέχρι το 1988  στην Ελευσίνα όπου επέστρεψε δικαιωμένος.

Άλλα έργα του είναι οι νυχτερινές Δημοτικές Σχολές στη Δραπετσώνα, την Αγία Σοφία, τον Άγιο Νικόλαο και τα Ταμπούρια, ο Σύνδεσμος Νέων Πειραιώς, τα Φιλικά Αναρρωτήρια, το Οικοτροφείο Σιβιτανιδείου, η Φιλική Φωλιά για τους νέους στην Ελευσίνα κ.α.

Δέχτηκε μικρό αφορισμό από την Ιεραρχία της Εκκλησίας για την αντίθεσή του με την διαχείριση των οικονομικών της. Πέθανε στις 16 Μαΐου 1988 λίγους μήνες μετά την άρση του αφορισμού.

Κλήμης Γ Πυρουνακης